Het was zaterdagochtend 10.00u en ik was de avond ervoor op stap geweest. Het werd laat. Het was leuk. Paar uurtjes geslapen want om 7.00u was het voor mijn lieve zonnetje in huis weer een nieuwe dag vol mogelijkheden. Ik deed rustig aan die ochtend. Te rustig.
En zo kwam het dat ik wat gehaast was toen we uiteindelijk moesten opschieten om op tijd bij haar balletles te komen. Ik deed kattig en zei dat ze moest opschieten.
Ineens, verdrietig gezichtje. “Mama, als je zo doet ga ik me heel eenzaam voelen”, ze huilde.
Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat ik in afweer* zat én wat mijn afweer voor effect op haar had.
Dit lieve meisje kan er natuurlijk niks aan doen als ik te laat op sta, dat ik bang ben om te laat te komen, en al helemaal niet, dat ik zo tegen haar doe.
“Ach lieverd, sorry! Het is niet fijn voor jou als ik zo tegen je doe.” Ze kon een knuffel in ontvangst nemen en even later huppelde ze weer vrolijk door het huis. Zonder haast in haar lijf.
Zo mooi dat ze dit tegen me zei. Was ik het me anders ook bewust geweest? Had ik me bedacht dat mijn kattige gedrag bij haar te weeg brengt dat zij zich eenzaam gaat voelen? En dat ze om dat niet te hoeven voelen zou kunnen gaan denken dat het haar schuld is?
Dat is namelijk wat we allemaal doen in onze eerste levensjaren. Als we de wereld nog niet helemaal begrijpen. Als we niet kunnen relativeren, niet weten dat dingen niet voor altijd duren. Als we niet gezien en gehoord worden of op een andere manier niet krijgen wat we nodig hebben is dat voor het onschuldige kind dat we zijn levensbedreigend. Om dat niet te voelen beschikken we over een psychisch immuunsysteem. Dit zorgt ervoor dat pijnlijke gevoelens worden verdrongen en dat we daarvoor in de plaats illusies neerzetten. “Het is mijn schuld,” bijvoorbeeld. Elke keer als we in ons leven iets waarnemen dat ons onbewust herinnert aan zo’n pijnlijk moment, zetten we automatisch en direct de illusie (we noemen dit afweer) in, om onszelf als het ware te beschermen. Dat helpt ons als kind, maar diezelfde illusie belemmert ons in ons volwassen leven. Ons systeem wil ons nog steeds beschermen, maar dat is voor de volwassene die we zijn niet meer nodig.
Blij met haar openheid, blij dat ik me er weer bewust van was. Zo kon ik het de volgende keer anders doen. (En kijken waar mijn angst om te laat te komen nou eigenlijk echt over gaat)
Ben jij je bewust van het effect van jouw afweer * op jouw omgeving? En wil je hier iets mee doen? Dat kan! Maak vandaag nog een afspraak voor een vrijblijvend intake-gesprek, lees erover in de boeken, of doe de online course. Zie mijn website voor meer informatie of mail/bel me gerust.
*Afweer kan van alles zijn: angst/zenuwen, irritatie/boosheid, depressieve gevoelens, perfectionisme, onverschilligheid.
