Vandaag zei mijn oudste dochter tegen haar zusje: “sinds mama PRI doet is ze eigenlijk nooit meer boos.”
Wat prachtig dat zij dit zo ervaart. 
De grote verandering zit hem in het feit dat ik met PRI geleerd heb naar binnen te kijken. Ik weet nu dat boosheid een beschermingsmechanisme is dat aangaat als je geraakt wordt. Echter, dat waar het mee begint, daar gaat het niet echt om. Hoe vaak bepalen we vanuit boosheid niet voor de ander wat hij of zij denkt? Wat natuurlijk onmogelijk is en de ander geen ruimte meer laat.
Ik weet nu, dat als ik boos ben, de oplossing IN MIJ ligt en kan zowel naar mezelf kijken als mijn dochter beter zien.
Dat is een bevrijding voor mijzelf en mijn kinderen. Er ontstaat meer ruimte, meer dialoog en meer begrip. Doordat ik anders reageer, gaan zij ook “ineens” beter voelen en anders naar de situatie kijken.
Ben ik dan nooit meer boos? Natuurlijk wel. Met regelmaat. Ik kan er alleen anders mee omgaan. Soms. Steeds vaker. En dat is heus niet altijd makkelijk.
Haar opmerking is een kleine bevestiging in mijn pad naar meer bewustwording. Een klein onverwacht cadeautje!
Of ben ik het die mijn kinderen hiermee een cadeau heeft gegeven?
#Werken aan jezelf is het mooiste geschenk dat je jouw kinderen kunt geven.
